مپـــرس از من تو حـــــال من خیــــال یار میآید

به نیــــم شب گمــــــان دارد مگر این بــار میآید

رسید از یار من از در ز رفتن هــــــا مگو دیگر

که از هجـــــر گل رویش به دل صد خــار میآید

من از انــــدیشه وصلش چمنزاری جنــون دارم

بســـی گـــل در خیـــال من از آن گلــــزار میآید

مرا آتش به خرمن شد ز فرقت هائی جانسوزش

دلـــــم از وهــــــم هجـــــرانش بسی بیمار میآید

نشد پنهـــان مــرا آهم نشــد خـاموش بلب شورم

ز عشقش نالــــــه ها بر لب چنین سرشـار میآید

مپرس از تلخـــی هجران که آخـر میرسـد پایان

شکــــر از کنج لبهــــایش چو مــی پر بار میآید

{همایون} هم بــــه امیدش تمــــام عمر بنشسته

که شــــاید بخت خـــــواب او شبــی بیدار میآید